“Ik heb heel wat bergen beklommen ondanks mijn hoogtevrees”
Bergen heb ik in mijn leven vaak gezien en beklommen. Overal zag ik als een berg tegenop. Je kent het vast wel, je moet is doen of ergens heen, maar iets in jou staat op de rem en durft niet. Hetgeen je moet doen is zo’n grote en hoge berg, dat die onoverkomelijk lijkt. In mijn tienerjaren had ik veel last van al die bergen op mijn pad, wat waren het er veel en jemig wat waren ze in mijn ogen groot en hoog. Toetsen en presentaties waren zulke hoge bergen, ik kon ze niet eens beklimmen.
Als ik voor mijn gevoel een berg had beklommen en mezelf had overwonnen op een bepaald vlak en ik redelijk bovenaan was, dan gleed ik uit naar beneden en kon ik weer opnieuw beginnen. Vreselijk uitputtend is dat!
Er is moed en doorzettingsvermogen voor nodig om zo’n hoge berg te beklimmen. Het gekke van alles was, dat anderen mijn bergen helemaal niet zagen. Ze zeiden “kom op Mar, je kunt het, maak je niet druk, het stelt niet zoveel voor”, anderen zeiden “je moet een schop onder je kont hebben”, weer anderen begrepen waar ik last van had, ze hadden hetzelfde, ook die hoge bergen op hun pad.
Die schop onder mijn kont, die was raak en triggerde mij. Ik dacht ‘je moet eens weten hoe onzeker ik ben’, maar ik hield mijn mond. Heb me nooit geuit waar ik mijn hele leven tegenaan liep. Aan de ene kant wilde ik alles aanpakken, maar aan de andere kant voelde ik die weerstand om de stap te zetten. Was dat dan mijn onzekerheid of paste het gewoon niet bij me. Was het mijn hoofd of mijn hart? Ja, dat was de vraag en wat kunnen die verwarrend zijn.
WORSTELEND MET MIJN ONZEKERHEID
Onzekerheid was mijn eigen hoge berg. Wat heb ik geworsteld in mijn leven en nog steeds vindt er af en toe een lichte worsteling in mezelf plaats. Een vleugje onzekerheid, dat stemmetje, “zou je het wel doen?” Als dat nu gebeurt, dan duik in naar binnen in mezelf en ga voelen in mijn lichaam. Verkrampt mijn lichaam, dan weet ik dat ik nog iets mag gaan loslaten, zodat ik daarna vanuit ruimte de juiste keuze kan maken, een keuze maken vanuit mijn ware zelf en vol vertrouwen.
Inmiddels worden de bergen kleiner en ik heb geleerd om te luisteren naar wat de stem diep in mij zegt. Alhoewel naar welke stem luister je, dat is een goede vraag. De stem van het kleine meisje, die bang en onzeker is om zichzelf te laten zien of de krachtige Marjolein (Fleur, zoals ik haar vanaf kind af aan al noem), die alles durft en aangaat in het leven en doet wat goed voelt voor haar, die zich door niemand buiten zichzelf iets laat opleggen, maar alleen maar doet wat ze vanbinnen uit voelt dat goed is om te doen.
Frustrerend is het wel als je vanaf jongs af aan al ziet dat die kracht er is, maar dat ik het buiten mezelf heb geplaatst ergens in de toekomst, dan kan ik sterk, zelfverzekerd en krachtig zijn, maar op dit moment moet ik het er maar mee doen. Ik geloof daar niet meer zo in, dat het in de toekomst blijft liggen, ja wel als ik er zo naar blijf kijken, dan schuift het steeds van me af.
TIENER ZIJN WAS NIET MAKKELIJK
In mijn tienerjaren had ik zoveel last van mijn onzekerheid, het was de rode draad in mijn leven. Op school, verjaardagen, vriendjes, banen alles. Gek genoeg kreeg ik vaak te horen “Jij, onzeker??? Echt niet” Ik vond dat zo raar, want alles in mijn systeem liet die onzekerheid zien en stress en spanning was in die tijd hoog. Buikpijn, haaruitval, wegduiken, o echt vreselijk. Hoe dan dacht ik vaak, je ziet het toch, ik durf niets.
Als ik ergens vanaf wilde was het mijn “onzekerheid”, o wat had ik een weerstand in mijn systeem. Het werd in mijn tienerjaren zo erg, dat ik er depressief van werd, het leven niet meer zag zitten, bij een psycholoog belandde en aan de antidepressiva ging. Hierover zal ik in mijn volgende blog meer delen.
Wat nou genieten van het leven, het leven was voor mij hopeloos en uitzichtloos geworden. Ik haatte het en ik haatte vooral mezelf omdat ik niet van mijn onzekerheid afkwam. Die weerstand in mezelf maakte het alleen maar erger. Ik durfde enige tijd niet eens naar de winkel om een boodschap te halen, deze berg was hoog en ik raakte in paniek alleen al bij het idee, dat ik erheen moest. Ik vroeg me af wat er in mijn leven of in vorige levens zo heftig was geweest, dat ik zo onzeker was geworden.
Een ding wist ik vroeger zeker, later als ik groot ben ga ik mensen, jong en oud helpen, die onzeker zijn. Ik help ze om anders te kijken naar de bergen op hun pad en om ze
in geduld en vertrouwen met een flinke dosis moed en doorzettingsvermogen de bergen te beklimmen om uiteindelijk de top te kunnen bereiken.
AAAAH TRIGGERS EN SPIEGELS!!
De onzekerheid was op bepaalde vlakken groot en op andere vlakken had ik er totaal geen last van, zo leek het. Ik merkte dat ik me ook goed moest voelen bij mensen. Bij de één voelde ik me op mijn gemak en bij de ander totaal niet. Bij degene waar ik me niet op mijn gemak voelde werd mijn onzekerheid getriggerd. Ik wilde eigenlijk dan het liefst onder de grond kruipen, wegvluchten van waar ik op dat moment was.
Sinds ik me er bewust van ben, dat degene die mij triggert een spiegel voor mij is, maakt dat het gemakkelijker. Ik hoef namelijk niemand te veranderen buiten mezelf, maar alleen maar met mezelf aan de slag te gaan door te kijken wat er in mij nog getriggerd wordt. Nou, dat was bij alles wel onzekerheid.
Ken je dat, je wilt het eigenlijk niet denken ‘ik ben onzeker’, maar iedere keer schiet die mantra door je hoofd heen. De volgende gedachte is ‘niet denken Mar, niet denken’, shit weer gedacht ‘ik ben onzeker’. Ik leerde affirmeren ‘ik ben zeker en vol zelfvertrouwen’. Geweldig dit, ik zei het wel tientallen keren per dag ‘ik ben zeker en vol zelfvertrouwen’ met een houding van veeg mij maar op ik geloof er niets van. Dat werkte voor mij niet, ik moet het voelen van binnenuit, die kracht, zelfvertrouwen, zelfverzekerdheid, pas dan kan ik het uitstralen.
ONZEKERHEID ALS BALLAST
Inmiddels is mij geheel duidelijk geworden, dat de ballast (onzekerheid) die ik bij mij droeg, mijn bril kleurde hoe ik naar mezelf, de ander en het leven keek. Ik dacht namelijk dat anderen precies hetzelfde zagen als wat ik zag bij mezelf, maar dat was dus niet zo.
Iedereen kijkt door zijn eigen gekleurde, vaak vieze bril naar zichzelf, de ander en het leven. De ballast die we met ons meedragen kleurt de bril waarmee je kijkt. Zo keek ik door de bril van onzekerheid naar mezelf, de ander en het leven. Een vieze bril, die ik eerst schoon moest maken om anders te kunnen kijken naar mezelf, de ander en het leven. Nu de bril is schoongemaakt zie ik het werkelijk anders. Wat een eye-opener!!
BODY MIND RELEASE
Body Mind Release heeft letterlijk de kern van mijn onzekerheid aangepakt. Alles wat ik in mijn leven heb gedaan heeft mij niet tot de kern gebracht, behalve Body Mind Release. In het Body Mind Release traject begon ik met het loslaten van o.a. onzekerheid als een algemeen beperkend gevoel en overtuiging (de zandkorreltjes), daarna pakte ik mijn onzekerheid aan als specifiek beperkende gevoelens en overtuigingens op vecht – en vluchtgedrag (de steentjes). Mijn onzekerheid zorgde ervoor dat ik een vluchter was op het gebied van het handelen. Ik merkte dat ik mezelf saboteerde en mezelf bestrafte, door lelijk te praten tegen en over mezelf. Ik liet zelfbestraffing en zelfsabotage los, vervolgens ging ik aan de slag met mijn angsten (kiezels), want onder die onzekerheid lagen mijn angsten. Onder andere de angst om veroordeeld te worden door anderen. Als laatste kwamen programma’s (stenen) aan de beurt die werden losgelaten.
Programma’s ontstaan automatisch als je jouw overtuigingen maar vaak genoeg hebt herhaald in je leven. Dat heb ik gedaan, net als zovelen van ons. Iedere dag herhalen “ik ben onzeker”, dat wordt onherroepelijk een programma, de neurale herinneringsroute blijf je continue lopen. De programma’s moeten eruit om vrij te kunnen zijn van in mijn geval ‘onzekerheid’. Ik liet onzekerheid als programma los en haalde daarvoor terug ‘zelfvertrouwen’. Mijn ballast werd minder en positieve gevoelens kwamen weer terug, waardoor ik begon te stijgen in mezelf en ik de bergen steeds makkelijker kon overgaan.
Door meer en meer het vertrouwen in mezelf terug te krijgen, ga ik andere keuzes maken, keuzes die beter bij mij passen. Ik word nog steeds uitgedaagd in mijn leven, maar de zwaarte is eruit. Ik vraag me nu ook werkelijk af of we echt keuzes in ons leven maken of dat de ballast die we nog bij ons dragen, juist datgene aantrekt wat nodig is om te kunnen groeien. Voor mijn gevoel is het dat laatste, de ballast trekt die gebeurtenissen aan als spiegel waar ik in mocht kijken en hetgeen mij triggerde mocht ik loslaten. Ik ben gevallen en heb onderaan die berg gelegen, wel meer dan één keer en nu is het tijd om te top te beklimmen en daar te genieten van het uitzicht, van mijn eigen kracht, zelfvertrouwen, vertrouwen in mezelf, moed en doorzettingsvermogen.
TROTS OP MEZELF
De zelfhaat heb ik vervangen door zelfliefde en die daalt nu langzaam in mijn ZIJN in. Ik ga het nu echt van binnenuit voelen, waar ik als tiener niet bij kon komen, voel ik nu voor het eerst in mezelf. Ik geef mezelf een schouderklop en omarm mezelf. Dat heb je toch maar mooi gedaan Mar!! En weet je, het wordt nog veel mooier, ook al is dat niet altijd zichtbaar. Ik voel het NU van binnenuit en dat is waar het voor mij over gaat, want ik weet het is van binnen naar buiten en niet andersom. Dat wat je van binnenuit uitstraalt en voelt, zal in de buitenwereld gespiegeld worden.
Mijn onzekerheid heb ik grotendeels omgezet in zelfvertrouwen en vertrouwen in mezelf. Ik ben dankbaar dat ik de ballast “onzekerheid” bij me droeg en dat ik het via de Body Mind Release methodiek heb kunnen loslaten. Het heeft mijn leven een totale transformatie gegeven.
HERKEN JIJ JEZELF IN MIJN VERHAAL?
Blijf niet langer lopen met jouw onzekerheid er is iets aan te doen! Merk je dat jouw kind erg onzeker is, dan kom ik graag met de ouder(s) in contact Kinderen zijn namelijk de spiegels van de ouder(s).
Wil je naar aanleiding van mijn BLOG over onzekerheid weten hoe je de (specifieke) beperkende gevoelens en overtuigingen, de angsten en de programma’s van onzekerheid in jezelf kunt aanpakken? Neem de eerste stap op die grote berg en bel of mail me. Ik weet uit ervaring hoe je je voelt wanneer je onzeker bent en dan kan ook deze stap zo groot zijn als de allerhoogste berg.
Toch nodig ik je uit om de stap te zetten. Er is een weg ook voor jou, die jouw kracht en zelfvertrouwen gaat geven om de bergen in je leven te beklimmen en ook de TOP van de berg te bereiken. Ik ontmoet je graag bij The Essence of Life, Centrum voor BewustZijn info@theessenceoflife.nl
The best view comes after the hardest climb
It is not the mountain we conquer but ourselves
Every mountain top is within reach if we keep climbing
Climb mountains not so that the world can see you, but you can see the world